De laatste wedstrijd uit de competitie stond vandaag alweer op het programma. De uitwedstrijd naar Sportlust JO11-3. Om 10 uur stonden er twee teams van Sportlust dus klaar op veld 6B. Deze wedstrijd was vooral voor de JO11-3 van enig belang. Zij konden op 18 punten (na 8 wedstrijden) komen en zo nog meedingen voor het kampioenschap. Wij konden echter niet verder komen dan 15 punten omdat wij maar maximaal 5 wedstrijden zouden spelen in deze klasse. Als wij zouden winnen zouden wij evenveel punten hebben als de JO11-3 maar daar 3 wedstrijden minder voor nodig hadden. Na wat gesteggel over de juiste afmetingen van het veld konden we toch starten met de wedstrijd.
De scheidsrechter van dienst was duidelijk niet heel bekend met de spelregels van 8 tegen 8 wedstrijden, en verbood Samuel na een achterbal in te dribbelen. Hij raakte daardoor behoorlijk van slag. Zelfs de bemoeienissen vanaf de zijlijn met het spelregelboekje in de hand, was voor hem geen aanleiding om van zijn standpunt af te wijken. In de 1e time-out zou er even overlegd worden. De resterende minuten had deze beslissing zijn uitwerking op het spel van onze spelers. Er viel een beetje ongelukkig een doelpunt, dat wellicht niet had gevallen als we gewoon door hadden kunnen gaan.
Toen in de time-out Samuel vol emotie naast mij stond brak er bij mij ook iets. “Het is niet eerlijk, ik heb er zo hard op getraind, en dan mag het niet eens!”. Mark ging toen maar even verhaal halen bij de scheidsrechter. Hij wilde ook na het lezen van de regel niet wijken van zijn standpunt. Mark nam toen een wijs besluit door te vragen of de scheidsrechter zijn fluitje wilde inleveren, om vervolgens de leiding aan de opa van Matz over te dragen. Na deze wissel keerde de rust terug in het veld.
Met deze relatieve rust keerde ook het bekende spel van de JO11-6 terug. Met wat heerlijke vloeiende aanvallen stond de gelijke stand toch snel op het bord. Ongelukkig was ook het moment dat Samuel twijfelde of hij de bal mocht aanraken met zijn handen. Hij beoordeelde een bal die via onze eigen speler richting zijn doel kwam als een terugspeelbal. Hij was van mening dat hij de bal nu niet mocht aanraken. Tergend langzaam rolde de bal in het doel. Met een 2-1 achterstand konden we onder het genot van de limonade de perikelen van voor de rust nog eens even bespreken. Nu dit uit de wereld was gesproken, konden we ons weer richten op het voetballen. Binnen de kortste keren lag de bal erin. Kyani zette de teams weer op gelijke hoogte. De vreugde was echter van korte duur. Na een lange bal achteruit kon de spits van de JO11-3 op het doel schieten. Zijn rollertje leek een makkelijke prooi voor onze panter. Jammer genoeg dacht Hugo juist te helpen door een voetje tegen de bal te zetten, en deflecteerde zo de bal de andere kant op. Samuel in de ene hoek, de bal in de andere. Wat een pech. Toch werd er niet bij de pakken neergezeten.
Direct vanaf de aftrap werd er een soort slotoffensief ingezet. De JO11-3 die toch al veel de bal blind naar voren schoten, leken hier extra op geoefend te hebben. Werkelijk elke bal kreeg een enorme zwieper naar voren. Ook werden er bijna 3 extra keepers opgesteld. Het was wachten op een doelpunt. Na verschillende grote kansen en verscheidende keren paal en lat te hebben geraakt, kon in de slotseconden Silke alsnog een grote teen tegen de bal zetten zodat de meer dan verdiende 3-3 een feit was. De JO11-3 moest nog verschillende keren door het oog van de naald kruipen om de 3-3 naar het einde te slepen.
Na 5 wedstrijden in deze competitie kunnen we opmaken dat de JO11-6 echt op mentaal vlak stappen heeft gemaakt. Tegen de vaak grotere tegenstanders is vaak een goed resultaat behaald. Door bovenin mee te doen in de 3e klasse, kunnen we met recht trots zijn op “onze jongens”
P.S. 1: Speciale dank aan de Opa van Matz en aan het hondstrouwe publiek wat altijd aanwezig was!
P.S. 2: De toernooi saga gaat donderdag beginnen met een internationaal tintje!