De stress i.v.m. met quarantaine en besmettingen is ook bij de JO11-6 nog niet verdwenen. Na meerdere midweekse besmettingshaarden, was er op zaterdag dan toch geen vuiltje aan de lucht. Om 08:45 stonden we toch met 10 tot op het bot gemotiveerde spelers voor de kantine. Dit keer om af te reizen naar Stompwijk. Het team JO11-1 team van Stompwijk'92 had tot op dat moment ook de volle winst gepakt en bij onze rood-witte brigade was toch enige wedstrijdspanning te bespeuren.
Op het veld aangekomen werd dit alleen maar erger om dat de 12-1 aan het warm lopen was op ons veld. Omdat wij al een jaar jonger zijn en dit team dus nog een jaar ouder (lees: vooral groter) zat de angst er even in. Gelukkig schoven zij, toen de wedstrijd op het naastgelegen veld was afgelopen, door naar dat veld. Toen onze tegenstander verscheen werd het al snel duidelijk dat dit een mix was van een hoop smaken. Meiden die 2x onze lengte hadden, en spelertjes van ons eigen formaat. Nadat Mark letterlijk de lijnen had uitgezet kon de wedstrijd starten.
Het beginsignaal werkte bevrijdend voor de gasten en er stak een heftige storm de kop op, waar Corry nog een puntje aan kon zuigen, en ineens toch een aardige tante bleek te zijn. Toen de scheidsrechter voor de time-out floot, en de rood-witte wervelwind even ging liggen, konden we de balans opmaken. Het stond 0-5 in ons voordeel. De meegereisde supporters konden hun ogen ook niet geloven. Was het allemaal wel waar wat ze gezien hadden in deze 15 minuten. Vrolijk combinerend werd de thuisclub overlopen. In deze time out was ook de coach een beetje in de war. Na het uitdelen van alleen maar complimenten klonk het nog wel uit de groep: “Maar coach kun je nog iets zeggen wat er fout gaat?” Het moge duidelijk zijn dat dit dus geen enkele reactie opleverde.
Na het fluitje van de spelhervatting was de storm op zijn hoogtepunt. Er vielen nog 4 doelpunten maar de score had ook veel hoger kunnen zijn. Met een 0-9 ruststand gingen we aan de limo. De gevoelstemperatuur was op het veld onder nul dus werd er besloten om even lekker in de warme kantine te gaan zitten. Hier wisten we eigenlijk ook niet echt goed om te gaan met deze weelde en werd er vooral op het schaatsen gelet op het grote scherm. Toch gingen we weer naar buiten met een mooie opdracht. De standaard posities werden ingeruild voor iets compleets anders.
Dit resulteerde direct na de rust in de een 0-10 voorsprong. Zouden de spelers Stompwijk'92 nog enige ambitie hebben gehad, dan werd dit direct de kop in gedrukt. Ook de 0-11 viel snel. De kou, de grote voorsprong en de inmiddels verdwenen spanning zorgden ervoor dat de JO11-6 het wat rustiger aan deed. Ook was er enigszins een beetje mededogen voor de thuisploeg. Dolgelukkig kon een van de meiden na een foutje achterin toch de eretreffer op het bord zetten. Met een 1-11 eindstand konden we de penalty’s gaan nemen.
De aanwezigen hebben vandaag misschien wel de beste wedstrijd ooit gezien van de JO11-6. Feit is dat het dus wekelijks nog steeds beter gaat. De enige vraag die je nu nog kan stellen is hoe hoog de lat ligt voor deze spelers. Laten we deze elke keer denkbeeldig een stukje hoger leggen, en vooral niet te snel te hoog.
Jullie hebben mij en Mark in ieder geval laten genieten en we stonden te glunderen van het vertoonde spel! Als een kat met zeven staarten stonden wij langs de lijn. Trots dat wij konden zeggen, wij horen bij hun, dat is ons team ook!
P.S. Jammer dat we deze competitie niet volledig uitspelen, anders hadden we met de schaal gestaan.